Warunki naturalne

Egipt jest położony w północnej Afryce, w dolinie rzeki Nil. W starożytności za terytorium egipskie uchodził obszar rozciągający się od delty (nad Morzem Śródziemnym) do pierwszej katarakty, czyli pierwszego z wielkich progów skalnych przegradzających rzekę. Nil płynie w wąskiej dolinie wyżłobionej w skalistym podłożu. Jej szerokość waha się od kilku do kilkunastu kilometrów, jedynie u ujścia ma około 20 km. Wielkie znaczenie dla życia w dolinie miały regularne wylewy Nilu. Następowały one w stałej porze – od lipca do października każdego roku. Zalewały one dolinę, lecz jednocześnie nanosiły warstwę żyznego mułu. Miało to tym większe znaczenie, gdyż gorący klimat i skąpa ilość opadów uniemożliwiały wegetację roślin poza terenami stałych wylewów. By dłużej utrzymać wodę na polach Egipcjanie budowali kanały irygacyjne. Przyczyna tych wylewów poznana została dopiero w XIX w. Powodowało je topnienie śniegu w górach na terenie Abisynii. Egipt nie bez powodu został już w starożytności nazwany “darem Nilu”. Bez wody z rzeki życie byłoby niemożliwe. Nil wypełniał także i inne funkcje. Był głównym szlakiem komunikacyjnym i handlowym. Niewielki koszt żeglugi łodziami ułatwiał kontakty między ludźmi zamieszkującymi dolinę. Dolina Egiptu nie obfitowała w starożytności w surowce mineralne. Nie występowały metale, które należało sprowadzać z Nubii (złoto), Półwyspu Synaj (miedź). Całkowicie brak było cyny i żelaza. Stąd też mieszkańcy Egiptu o wiele później niż w innych krajach zapoznali się z narzędziami brązowymi i żelaznymi. Pustynia natomiast obfitowała w różne rodzaje skał, których obróbkę Egipcjanie opanowali w sposób doskonały.