Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego

Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego (łac. Sacrum Imperium Romanum Nationis Germanicae, niem. Heiliges Römisches Reich Deutscher Nation)

Nazwa Rzeszy Niemieckiej stosowana potocznie od XV wieku. Wcześniej (od X wieku) używano historycznej nazwy Święte Cesarstwo Rzymskie. Nazwa ta nawiązywała do tradycji (antyczno-pogańskiego) Cesarstwa Rzymskiego oraz (chrześcijańskiego) państwa Karola Wielkiego. Cesarz rzymski był formalnym zwierzchnikiem wszystkich państw chrześcijańskich i pretendował do zwierzchności nad innymi władcami Europy. Cesarz niemiecki posiadał zwierzchność nad wszystkimi niemieckimi państwami.

Zapoczątkowane koronacją cesarską Ottona I Wielkiego z saskiej dynastii Ludolfingów w 962 roku. Istniało do 6 sierpnia 1806, kiedy to ostatni cesarz rzymsko-niemiecki Franciszek II Habsburg zrzekł się tytułu.

Władca zwyczajowo najpierw koronował się na króla rzymskiego (tytuł króla niemieckiego nigdy nie był w użyciu), potem zaś w Rzymie koronował się na cesarza. Jednak nie było to automatyczne i wielu niemieckich królów nie zostało cesarzami. Szczyt potęgi cesarstwo osiągnęło w XI-XII wieku za rządów dynastii salickiej. Lennikiem cesarza było wtedy królestwo Czech, uzależnione zostały też rozbite dzielnicowo Polska i Węgry.

Choć tytuł cesarza był nominalnie elekcyjny (Otto I został obwołany cesarzem przez wojska po zwycięskiej bitwie), de facto Rzeszą na przestrzeni wieków rządziły następujące, często rywalizujące między sobą dynastie:

• Ludolfingowie - dynastia saska
• dynastia salicka (frankońska)
• Hohenstaufowie
• Welfowie
• Luksemburgowie
• Wittelsbachowie
• Habsburgowie